Jak to jest z tym macierzyństwem.

Co jakiś czas przypomina mi się obraz pewnej kobiety, którą widziałam jeszcze kiedy byłam w ciąży. Czekałam pod zabiegowym na pobranie krwi. Właściwie oprócz mnie nie było wtedy żadnej innej osoby. Do przychodni weszła świeżo upieczona mamusia, ze śpiącym w foteliku samochodowym Maleństwem. Owo Maleństwo, było oczywiście śliczne, wypielęgnowane i ładnie ubrane. Natomiast z mamusią.. no cóż, już trochę gorzej. Nie jestem osobą, która ocenia ludzi po wyglądzie, ale to co zobaczyłam pozostawiało wiele do życzenia. Rozciągnięty dres, przetłuszczone włosy.. ogólnie rzecz biorąc niezbyt schludnie. Jedyną myślą jaka przeszła mi wtedy przez głowę, było to, że ja nigdy nie wyszłabym tak z domu - zwyczajnie bym się wstydziła, i że po porodzie to na pewno też się nie zmieni.

I nie zmieniło się.

Urodziłam tydzień po terminie, po teście oksytocynowym. Jeżeli po nim nie zaczęłaby się akcja porodowa nie miałabym innego wyboru jak (o zgrozo!) leżeć na patologii ciąży. Już sama myśl o dłuższym [czyt. samotnym] pobycie w szpitalu powodowała u mnie lekkie przerażenie. Do szpitala jechałam trochę z duszą na ramieniu, ale cóż, taka kolej rzeczy. Co śmieszniejsze, nie umniejszając mojemu Mężowi, można powiedzieć, że na porodówkę zawiozłam się sama; po prostu nie mogłam sobie odmówić tej ostatniej przyjemności jazdy samochodem przed porodem :) Na szczęście wszystko zaczęło i skończyło się w ciągu kilku godzin.
Miał być poród rodzinny. I był, ale tylko przez jakiś czas. Kiedy skurcze były już regularne [czyt. ciągnący się w istną nieskończoność skurczowy ból i trwający dosłownie kilka sekund odpoczynek] Córce zaczęło spadać tętno. Padła decyzja o cesarskim cięciu. W duchu tak bardzo się ucieszyłam! Nie jestem odporna na ból, skurcze, do jakich doszłam, były dla mnie nieznośne. Jedną ręką kurczowo ściskałam Męża, drugą uchwyt łóżka porodowego. Podejrzewam, że prędzej bym padła, zemdlała, cokolwiek, niż urodziła. Później dowiedziałam się, że jedna z położnych powiedziała, że gdyby nie komplikacje to byłby długi i ciężki poród, bo dziecko było wysoko a nie było postępów. Znów ucieszyłam się z takiego biegu sprawy, mimo, że już było po wszystkim.
Nie ukrywam, że dojście do siebie po cesarskim cięciu było bardzo uciążliwe. Podnieść się o własnych siłach z łóżka, to był wyczyn. Głupia wizyta w toalecie kosztowała wiele. Przygarbiona i ledwo idąca. Obraz rozpaczy. I najgorsza ta bezradność, tyle chciałoby się zrobić szybciej, sprawniej, a ból na to nie pozwalał. Pobyt w szpitalu wspominam jednak całkiem miło. Zespół przeprowadzający operację - lepszego nie mogłam sobie wymarzyć! Dodatkowo byłam na sali pooperacyjnej, a następnie zwykłej już, z dziewczyną z mojego miasta. I Mąż. Był u mnie codziennie. To bardzo ważne, w takich momentach naprawdę widać wsparcie i miłość najbliższej osoby. Nie wspominając już o jego łzach, kiedy zostałam wywieziona z sali operacyjnej i dali nam [bardzo] krótką chwilę dla siebie. Przytulił swoją głowę do mojej i powiedział, że tak bardzo się o mnie bał. Nie zapomnę tego do końca życia.
Ja, z położnictwa dostałam już zgodę na wypis czwartego dnia, ale ze względu na graniczny poziom bilirubiny u Córki, która wymagała jeszcze obserwacji, musiałam obejść się smakiem. W piątym dniu od porodu zostałyśmy wypisane do domu. Tak bardzo wyczekiwałam tej chwili! Jakie to było wspaniałe uczucie, móc w końcu wejść do własnej wanny (rzecz jasna z nieocenioną pomocą), umyć się pod własnym prysznicem, wreszcie umyć włosy! Czułam się tak, jakby to wszystko wraz z wodą ze mnie spłynęło. Poczułam ulgę. Tak dobrze było zasnąć we własnym łóżku. Na co dzień nie docenia się takich rzeczy.
Mąż przez pierwsze dwa tygodnie bardzo mi pomagał, a właściwie robił praktycznie wszystko. Dużo zajmował się Córką, karmił ją w nocy, sprzątał, robił posiłki, a wszystko to, żebym się nie przemęczała i jak najszybciej mogła dojść do siebie. Jednak czas wolnego w końcu minął i musiał wrócić do pracy. Nie było to dla mnie problemem. Byłam już silniejsza, sprawniejsza, rana dobrze się goiła, poza tym, opieka nad dzieckiem nie była jakoś szczególnie trudna, tym bardziej, że przecież w szpitalu musiałam radzić sobie sama. Nasza koleżanka dosyć oryginalnie określiła moje macierzyństwo: "wychodzi ci to wszystko tak naturalnie, jakbyś kupiła ziemniaki, przyniosła je do domu, obrała i ugotowała". Pocieszne stwierdzenie :)
Swoją drogą, nie rozumiem tych wszystkich matek, które ubolewają, że nie mają na nic czasu. Ja radzę sobie z opieką, ze sprzątaniem, praniem, gotowaniem, mam czas żeby o siebie zadbać, posiedzieć w internecie a nawet bezczynnie poleżeć! Co prawda mam dni, kiedy nic mi się nie chce i ograniczam się tylko do opieki nad Córką i słodkiego nicnierobienia, ale innego dnia nadrabiam zaległości i tak się to wszystko uzupełnia. Od początku potrafiłam się zorganizować i nikt mi w tym nie pomagał a nawet takiej pomocy nie potrzebowałam i nie chciałam. Nie wliczam tu Męża, o którym wspomniałam kilka zdań wcześniej, mam raczej na myśli np. teściową. Mam wrażenie, że za każdym razem, kiedy do nas przychodziła i zastawała porządek, próbowała mimo wszystko znaleźć coś, czym mogłaby się zająć. Nawet była taka sytuacja, bardzo obrazująca to, o czym mówię. Przyszła do nas, Mąż w pracy, ja akurat karmiłam Córkę siedząc na łóżku przodem do ściany. Mamy pokój łączony z kuchnią. Chodziła po środku pokoju i niby rozmawiałyśmy, ale kątem oka widziałam, jak zagląda przez murek do kuchni (a tam? porządek!), jak zagląda do łazienki przez lekko uchylone drzwi (a tam? porządek i do tego pranie na suszarce!). Chyba była zawiedziona, że tak dobrze sobie radzimy i nie potrzebujemy jej pomocy. Z drugiej strony jak można być tak bezczelnie ciekawskim, żeby pokusić się o zajrzenie do pomieszczenia przez lekko uchylone, ale przecież nie otwarte drzwi! Nie rozumiem tego i pewnie nigdy nie zrozumiem, teściowe zapewne rządzą się innymi prawami. Ale wiem na pewno, że ja, Córka i Mąż tworzymy odrębną już rodzinę i nie pozwolę, żeby ktoś się do tego wtrącał bez mojej zgody, wchodził z buciorami w Nasze życie i cokolwiek zmieniał.
Na koniec jest jeszcze jedna sprawa, która mi leży na sercu, bo mam wrażenie, że coś pięknego mnie ominęło, że coś straciłam bezpowrotnie. I ja; i nasze dzieciątko. Po tym, jak została ze mnie wyjęta, nie było między nami kontaktu, nie leżała na mnie, nie mogłam Jej dotknąć... Zobaczyłam Ją tylko przez chwilę z odległości i została zabrana do badań.
Czasem mi po prostu żal, kiedy o tym myślę...